Bombardementen op Rusland
Event ID: 124
Categorieën:
01 juli 1916
Source ID: 4
“Bombardementsvluchten in Rusland. Op de ochtend van 30 juni kregen we plotseling de opdracht om in te laden. We wisten niet waar we heen gingen, maar we hadden de juiste tip en waren daarom niet al te verbaasd toen onze commandant ons verraste met het nieuws dat we naar Rusland gingen. We reisden door heel Duitsland in onze caravantrein, bestaande uit restauratie- en slaapwagons, en kwamen uiteindelijk aan in Kovel. Daar verbleven we in onze treinwagons. Natuurlijk heeft het leven in treinen veel voordelen. Je bent altijd klaar om je reis voort te zetten en je hebt altijd dezelfde accommodatie. Maar in de Russische zomerhitte is een slaapwagon het meest afschuwelijke dat er kan zijn. Daarom verhuisde ik liever naar het nabijgelegen bos met twee goede vrienden, Gerstenberg en Scheele, waar we een tent opsloegen en leefden als zigeuners. Dat waren goede tijden. * In Rusland wierp ons gevechtssquadron veel bommen. We hielden ons bezig met het irriteren van de Russen en legden onze eieren op hun mooiste spoorlijnen. Op een van die dagen ging ons hele squadron erop uit om een heel belangrijk treinstation te bombarderen. Het heette Manjewicze en lag ongeveer dertig kilometer achter de frontlinie, dus niet te ver. De Russen hadden een aanval gepland en het station stond vol met treinen voor dit doel. De ene trein stond naast de andere, een heel spoor was bezet door rijdende treinen. Je kon dit van bovenaf heel goed zien; op elk passeerpunt stond een transporttrein. Het was dus echt een waardevol doelwit voor een bombardement. Je kunt overal enthousiast over zijn. Zo werd ik een tijdje enthousiast over bombardementen. Ik had veel plezier met het bestraten van de broeders daar. Ik ging vaak twee keer op een dag. Op deze dag hadden we Manjewicze als doel gesteld. Elk squadron ging als eenheid naar Rusland. De vliegtuigen stonden aan de start, elke piloot probeerde zijn motor opnieuw, want het is een beschamende zaak om een noodlanding te maken op de verkeerde partij, vooral in Rusland. De Russen zijn gek op vliegtuigen. Als hij er een te pakken krijgt, maakt hij hem zeker dood. Dat is het enige gevaar in Rusland, want daar zijn geen of nauwelijks vijandelijke vliegtuigen. Als er toch een langskomt, zal die zeker pech hebben en neergeschoten worden. De ballonafweerkanonnen in Rusland zijn soms best goed, maar er zijn er niet genoeg. In ieder geval is vliegen in het oosten een recreatie vergeleken met het westen. * De vliegtuigen taxiën zwaar naar de lanceerplaats. Ze zijn tot hun laatste laadgewicht gevuld met bommen. Ik sleepte soms honderdvijftig kilogram bommen met een normaal C-vliegtuig. Ik had ook een zware waarnemer bij me, die er niet uitzag alsof hij vlees vervoerde, en twee machinegeweren “voor het geval dat”. Ik heb ze nooit kunnen uitproberen in Rusland. Het is erg jammer dat er geen Rus in mijn collectie zit. Zijn cockade zou er zeker heel schilderachtig uitzien aan de muur. Zo’n vlucht met een dikke, zwaar beladen machine, vooral in de Russische middaghitte, is niet lichtvaardig. De bakken schommelen heel onaangenaam. Natuurlijk vallen ze niet om, daar zorgen de honderdvijftig “paarden” wel voor, maar het is geen prettig gevoel om zoveel explosieve lading en benzine bij je te hebben. Eindelijk bevind je je in een rustiger luchtlaag en begin je langzamerhand te genieten van de bombardementsvlucht. Het is fijn om recht vooruit te vliegen, een specifiek doel en een vaste missie te hebben. Na het afwerpen van een bom heb je het gevoel dat je iets bereikt hebt, terwijl je soms op een gevechtsvlucht waar je niemand hebt neergeschoten [84] tegen jezelf moet zeggen: Je had het beter kunnen doen. Ik genoot echt van het afwerpen van bommen. Mijn waarnemer was erin geslaagd om precies verticaal over het doel te vliegen en, met behulp van een telescoopvizier, het juiste moment te pakken om zijn ei te leggen. Het is een prachtige vlucht naar Manjewicze. Ik heb het verschillende keren gedaan. We passeerden enorme boscomplexen, waar de elanden en lynxen zeker rondliepen. De dorpen zagen er ook uit alsof de vossen elkaar welterusten konden zeggen. Het enige grote dorp in het hele gebied was Manjewicze. Er stonden talloze tenten rondom het dorp en talloze barakken bij het treinstation zelf. We konden geen rode kruizen herkennen.Een eskader was ons voor geweest. Dit was nog steeds te zien aan de individuele rookruimtes en barakken. Ze hadden niet slecht gegooid. Eén uitgang van het station was duidelijk geblokkeerd door een voltreffer. De locomotief stoomde nog. De machinisten zaten vast ergens in een schuilkelder of zo. Aan de andere kant reed net een locomotief op volle snelheid weg. Het was natuurlijk verleidelijk om het ding te raken. We vlogen op het ding af en plaatsten een bom een paar honderd meter ervoor. Het gewenste resultaat werd bereikt, de locomotief stopte. We draaiden ons om en gooiden bom na bom, fijn gericht door de telescoop, op het station. We hebben tenslotte de tijd, niemand zal ons hinderen. Een vijandelijk vliegveld is dichtbij, maar de piloten zijn nergens te bekennen. Het afweergeschut knalt slechts sporadisch en in een heel andere richting dan wij vliegen. We slaan nog een bom op om die in ons voordeel te gebruiken tijdens de vlucht naar huis. Dan zien we een vijandelijk vliegtuig opstijgen vanuit zijn haven. Ik vraag me af of hij van plan is ons aan te vallen? Ik denk het niet. Hij zoekt eerder veiligheid in de lucht, want dat is zeker de handigste manier om persoonlijk levensgevaar te vermijden tijdens bombardementsvluchten op vliegvelden. We maken nog een paar omwegen en gaan op zoek naar troepenkampen, want het is erg leuk om de heren daar beneden met machinegeweren ongerust te maken. Semi-savage stammen zoals de Aziaten zijn nog banger dan de goed opgeleide Engelsen. Het is bijzonder interessant om op vijandelijke cavalerie te schieten. Het veroorzaakt enorme onrust onder de mensen. Je ziet ze in één keer alle kanten op rennen. Ik zou niet graag de squadronleider zijn van een Kozakkeneskadron dat met machinegeweren [86] wordt beschoten door vliegeniers. Langzamerhand konden we onze linies weer zien. Nu was het tijd om van onze laatste bom af te komen. We besloten een vastgemaakte ballon te bombarderen, “de” Russische vastgemaakte ballon. We konden vrij comfortabel afdalen tot een paar honderd meter en een bom op de gevangen ballon gooien. Eerst werd hij met grote haast naar binnen getrokken, maar zodra de bom was gevallen, stopte het naar binnen trekken. Ik verklaarde het voor mezelf, niet dat ik hem geraakt had, maar eerder dat de Russen hun hetman daarboven in de mand hadden achtergelaten en waren weggerend. Uiteindelijk bereikten we ons front, onze loopgraven, en toen we thuiskwamen waren we een beetje verbaasd dat we van onderaf beschoten waren, althans dat bleek uit een treffer in de vleugel. * Bij een andere gelegenheid waren we ook in hetzelfde gebied en waren we opgesteld voor een aanval van de Russen, die van plan waren de Stochod over te steken. We kwamen aan op de bedreigde plek, geladen met bommen en een heleboel patronen voor het machinegeweer, en tot onze grote verbazing zagen we hoe de Stochod al werd overgestoken door vijandelijke cavalerie. Een enkele brug diende als aanvoerlijn. Het was dus duidelijk: als je die raakte, kon je de vijand veel schade berokkenen. Bovendien rolden er grote massa’s troepen over de smalle loopbrug. We daalden af naar de laagst mogelijke hoogte en konden nu duidelijk zien dat de vijandelijke cavalerie met grote snelheid over de oversteekplaats marcheerde. De eerste bom stortte niet ver van hen neer, onmiddellijk gevolgd door de tweede en derde. Beneden ontstond een chaotische puinhoop. De brug was niet geraakt, maar desondanks was het verkeer volledig tot stilstand gekomen en alles met poten was alle kanten op gevlucht. Het succes was goed, want er waren maar drie bommen; het hele squadron volgde. En zo konden we toch nog veel bereiken. Mijn waarnemer schoot stevig tussen de broeders met de mitrailleur en we hadden er veel plezier mee. Ik kan natuurlijk niet zeggen wat ons positieve succes was. De Russen vertelden het me ook niet. Maar ik stelde me voor dat ik de Russische aanval in mijn eentje had afgeslagen. De Russische oorlogskroniek zal me waarschijnlijk na de oorlog vertellen of dit waar is.”
Comments (0)