Skip to content

Ik ga naar de vliegtuigen.

Event ID: 309

Categorieën:

Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

21 mei 1915

50.84890767354939, 16.476310886960174
Władysława Sikorskiego 19, 58-105 Świdnica, Polen
Swidnica
Schweidnitz

Source ID: 10

Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 56

“Op vrijdag 21 mei, bij het krieken van de dag, arriveerde Manfred in Schweidnitz, nadat hij de dag ervoor per telegram contact had opgenomen. Het tuinhek was nog gesloten. Plotseling stond hij lachend voor mijn bed. “Hoe ben je binnengekomen, Manfred?” “Over het hek.” We stonden allemaal zo snel mogelijk op en verzamelden ons voor het ontbijt. Manfred was een beetje breder geworden, maar zag er fris en krachtig uit. De zon scheen, de vogels in de wilde wijnranken, heggen en struiken tsjilpten in hele koren. We gingen de tuin in, zaten onder de oude walnotenbomen, ik werd nooit moe van het luisteren naar Manfreds verhalen; ik noemde de vele overwinningen en dat er uiteindelijk een einde aan moest komen. Toen zei Manfred: “Ik denk niet dat we deze oorlog gaan winnen.” Daar was de zin, nuchter en zakelijk uitgesproken, ik denk niet dat ik het goed hoorde. En Manfred zei weer: “Je hebt geen idee hoe sterk onze tegenstanders zijn.” “Maar we winnen altijd.” “Hebben jullie nooit gehoord van onze terugtocht op de Marne?” “Nee, we wisten er niets van.” En Manfred concludeert: “In het beste geval wordt het een gelijkspel.” We spraken over ditjes en datjes, wisselden meningen en argumenten uit; zoals altijd was ik verrast door zijn volwassen, verstandige standpunten, toen Manfred onverwacht zei, terwijl hij voor me stopte: “Ik ga naar de vliegeniers.” Er klonk iets heel moois en blijs in zijn stem toen hij dat zei, ik begreep het niet, ik kon me er niet veel bij voorstellen, maar ik wist dat als hij eenmaal iets zei, het in zijn hoofd al een feit was, het was onherroepelijk. Dus ik zei er niets tegen – we waren gewend Manfred te respecteren ondanks zijn jeugd – maar ik luisterde met belangstelling naar wat hij te zeggen had over zijn nieuwe wapen. Toen we uit de tuin stapten en weer terug het huis in, voelde ik met zekerheid dat een nieuwe en grote taak in hem wortel had geschoten… Vier dagen later vertrok Manfred weer…”

Comments (0)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top