Verveling voor Verdun

    Event ID: 100

    Categorieën:

    Aanstellingen en medailles
    Duits
    Der rote Kampfflieger von Rittmeister Manfred Freiherrn von Richthofen, 1917, 351.000 - 400.000, Verlag Ullstein & Co, Berlin-Wien

    15 januari 1915

    49.20920148045407, 5.736823108435212
    Verdun

    Source ID: 4

    Der rote Kampfflieger von Rittmeister Manfred Freiherrn von Richthofen, 1917, 351.000 - 400.000, Verlag Ullstein & Co, Berlin-Wien p.

    “Voor zo’n rusteloze geest als ik ben, kon mijn werk voor Verdun zeker als “saai” worden omschreven. Eerst was ik zelf in de loopgraven op een plaats waar niets aan de hand was; toen werd ik ordonnans en dacht ik dat ik meer zou meemaken. Maar toen sneed ik me ernstig in mijn vingers. Ik werd gedegradeerd van een vechter tot een beter varken. Het was nog niet helemaal een etappe, maar het verste dat ik mocht gaan was vijftienhonderd meter achter de frontlinie. Daar zat ik wekenlang onder de grond in een bomvrije, verwarmde schuilkelder. Van tijd tot tijd werd ik naar het front gebracht. Dat was een enorme fysieke inspanning. Want je liep bergop, bergaf, op en neer, door oneindig veel naderingsloopgraven en moddergaten, tot je uiteindelijk bij het front aankwam waar het knalde. Zo’n kort bezoek aan de strijdende mannen gaf me altijd een heel dom gevoel met mijn gezonde botten. Ze begonnen toen ondergronds te werken. We beseften niet eens wat het eigenlijk betekende om een tunnel te bouwen [42] of een pijler vooruit te duwen. We kenden de namen van de theorie over fortificatie op het oorlogscollege, maar dat was pionierswerk dat een andere sterveling niet had willen doen. Maar daarboven op Combres Heights was iedereen druk aan het graven. Iedereen had een graafstok en een schoffel en deed er alles aan om zo diep mogelijk in de grond te komen. Het was erg leuk om de Fransen op sommige plekken maar vijf passen voor je te hebben. Je kon de man horen praten, je kon hem sigaretten zien roken en af en toe gooide hij een stuk papier om. Je praatte met ze, maar ze probeerden je nog steeds op alle mogelijke manieren te irriteren (handgranaten). Vijfhonderd meter voor en vijfhonderd meter achter de loopgraven werd het dichte bos van de Côte Lorraine neergemaaid door de eindeloze hoeveelheid geweerkogels en granaten die constant door de lucht suisden. Je zou niet geloven dat er verderop nog iemand in leven kon zijn. De troepen aan het front vonden het niet eens zo erg als de postkoetsiers. Na zo’n wandeling, die meestal in de vroege ochtenduren plaatsvond, begon voor mij het saaiere deel van de dag weer, namelijk het spelen van telefoonordonnans. * 43]Op mijn vrije dagen hield ik me bezig met mijn favoriete bezigheid, de jacht. Het bos van La Chaussée bood me daar volop gelegenheid voor. Ik had zeugen gespot tijdens mijn wandelingen en was nu bezig ze op te sporen en ’s nachts te besluipen. Prachtige nachten met volle maan en sneeuw kwamen me goed van pas. Met de hulp van mijn jongen bouwde ik hoge zitjes op zeer specifieke veranderingen en beklom ze ’s nachts. Menig nacht bracht ik door in de bomen en ’s morgens werd ik gevonden als een ijspegel. Maar het was de moeite waard. Eén zeug was bijzonder interessant, ze kwam elke nacht door het meer zwemmen, brak op een bepaald punt een aardappelveld in en zwom dan weer terug. Natuurlijk wilde ik dit dier graag beter leren kennen. Dus installeerde ik me aan de oever van dit meer. Zoals afgesproken verscheen de oude tante om middernacht om haar avondeten te halen. Ik nam een foto terwijl ze nog in het meer zwom, en het dier zou bijna zijn verdwenen als ik het niet op het laatste moment had kunnen grijpen en op een ton had kunnen houden. Een andere keer reed ik met mijn maat in een heel smal laantje toen een aantal wilde zwijnen voor me overstaken. Ik stapte snel af, pakte de karabijn [44] van mijn maat en rende een paar honderd passen vooruit. En ja hoor, daar kwam een ander everzwijn, een machtig everzwijn. Ik had nog nooit een everzwijn gezien en was verbaasd hoe enorm deze kerel eruitzag. Nu hangt hij hier in mijn kamer als trofee; het is een mooie herinnering.”

    Comments (0)

    Geef een reactie

    Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Back To Top