• picture source: Inside the victories of Manfred von richthofen - Volume 1, James F. Miller, Aeronaut Books, 2016
  • 17GW430 Manfred von Richthofen had his Albatros D.III painted red - hence the name the Red Baron. This aircraft is D789/17.
  • picture source: The Illustrated Red Baron - The life and times of Manfred von Richthofen - Peter Kilduff -Cassel & Co - 2000
  • een groep mannen die naast een vliegtuig staan
    Richthofen's Albatros D.III Le Petit Rouge after an apparent off-field forced landing. The horizontal stabilizers and elevator have been removed and both ailerons have been disconnected, perhaps in preparation for wing removal and eventual airplane towing. Any battle damage cannot be discerned in this view but it is a speculative possibility this photograph shows Le Petit Rouge on 6 March, after having been attacked bu No.40 Squadron FE.8s that morning (Lance Bronnenkant) (picture source: Inside the victories of Manfred von richthofen - Volume 1, James F. Miller, Aeronaut Books, 2016)

»Le petit rouge«

Event ID: 158

Categorieën:

Luchtgevecht
Duits
Der rote Kampfflieger von Rittmeister Manfred Freiherrn von Richthofen, 1917, 351.000 - 400.000, Verlag Ullstein & Co, Berlin-Wien

16 januari 1917

50.37622781830363, 2.8098147229337216
West of Vimy
Vimy

Source ID: 4

Der rote Kampfflieger von Rittmeister Manfred Freiherrn von Richthofen, 1917, 351.000 - 400.000, Verlag Ullstein & Co, Berlin-Wien p. 108

Tegenstander was Oscar Greig

vliegend met de F.E.2b 6997

VS

MvR vloog met de Albatros D.III 789/17

“Om de een of andere reden kwam ik op een goede dag op het idee om mijn kist knalrood te verven. Het resultaat was dat mijn rode vogel een absolute blikvanger was. Zelfs mijn tegenstanders leken zich hiervan bewust te zijn. Tijdens een gevecht, dat zich op een ander front afspeelde dan de andere, slaagde ik erin een tweezits Vickers neer te schieten die rustig onze artilleriepositie aan het fotograferen was. De vijand kreeg geen kans om zich te verdedigen en moest zich haasten om op de grond te komen, want hij begon al verdachte tekenen van verbranding te vertonen. Wij noemen dat “hij stinkt”. Wat bleek, het was inderdaad tijd, want het apparaat begon vlak boven de grond in felle vlammen te branden. Ik voelde een menselijke sympathie voor mijn tegenstander en besloot hem niet neer te halen, maar alleen te dwingen te landen, vooral omdat ik het gevoel had dat de vijand al gewond was, omdat hij geen schot kon lossen. Op een hoogte van ongeveer vijfhonderd meter dwong een defect aan mijn machine mij om in normale glijvlucht te landen zonder een bocht te kunnen maken. Nu gebeurde er iets heel vreemds. Mijn vijand landde soepel met zijn brandende toestel, terwijl ik, als winnaar, omrolde in de draadhindernissen van de loopgraven van een van onze reserveposities er vlak naast. Dit werd gevolgd door een sportieve begroeting van de twee Engelsen die bij me waren en die niet een beetje verbaasd waren over mijn breuk, omdat ze, zoals al eerder gezegd, geen schot op me hadden afgevuurd en zich zelfs geen voorstelling konden maken van de reden van mijn noodlanding. Dit waren de eerste Engelsen die ik levend naar beneden had gehaald. Daarom vond ik het vooral leuk om met ze te praten. Ik vroeg ze onder andere of ze mijn vliegtuig ooit in de lucht hadden gezien. “Oh ja,” zei een van hen, “ik ken het heel goed. We noemen het ‘le petit rouge’.” Nu komt een echte Engelse – in mijn ogen – vulgariteit. Hij vroeg me waarom ik me zo slordig had gedragen voor de landing. De reden was dat ik er niets aan kon doen. Toen zei de schurk dat hij had geprobeerd op me te schieten in de laatste driehonderd meter, maar dat hij was vastgelopen. Ik gaf hem het voordeel van de twijfel – hij accepteerde het en betaalde me terug met een geniepige hinderlaag. Sindsdien heb ik geen enkele tegenstander meer gesproken, om een voor de hand liggende reden.”

Comments (0)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top