Lothar vertelt over MvR

    Event ID: 326

    Categorieën:

    Anekdote
    Duits
    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

    25 september 1916

    50.84890767354939, 16.476310886960174
    Władysława Sikorskiego 19, 58-105 Świdnica, Polen
    Swidnica
    Schweidnitz

    Source ID: 10

    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 83

    “Op de 25e arriveerde Lother, geheel onverwacht… …We verliezen onszelf in oude tijden en alles is weer vriendelijk en helder. Manfred schoot eens vijf eenden dood in een blinde jacht – ze zwommen op de Weistritz. Maar het waren maar tamme eenden. Maar hij kreeg geen straf omdat hij meteen de waarheid vertelde. En een andere keer, toen we door het bos wandelden, stond Manfred plotseling op een loopbrug over zwart water. Hij zei tegen Lothar, alsof het vanzelfsprekend was: “Kijk uit, jij, ik ga in het water vallen.” Meteen daarna verdween hij in de werkelijk pikzwarte vloed. “Dat was goed schrikken, weet je nog?” herinnert Lothar zich, hij lacht zo hard dat de gloed van zijn sigaret begint te dansen; het is al schemerig in de kamer. “Natuurlijk,” zegt hij, “gingen we naar de molen omdat hij niet lekker rook.” “Ja, ja, hij moest in bad, met veel zeep.” “En dan de reis naar huis. Een reis van een uur terug – en Manfred had niets anders aan zijn lijf dan het hemd dat de molenaarsvrouw had geleend en de jas van de cadet eroverheen, en hij was blootsvoets.” “Hij werd er niet eens verkouden van.” Ik wil altijd zo met Lothar zitten praten, maar morgen moet hij weer weg. Maar deze dag is nog steeds van ons, en soms hebben we tot diep in de nacht gekletst. “Ooit wilden we jullie, Ilse en ik, eens echt op de proef stellen wat moed betreft. Er ging een gerucht dat ik ooit iemand had opgehangen aan de vloer van ons huis en dat het nu spookte, weet je nog, Lother?” “Het was zo leuk en eng voor ons jongens. s Nachts schuifelde en rommelde er boven op de vloer en hoorde je gekreun – dat zeiden de huishoudsters…” “Manfred wilde dit spookgebeuren heel graag meemaken, dus lieten we jouw bed, Lothar, en dat van Manfred naar de plek dragen…” “We hadden een grote stok meegenomen naar bed; Manfred zei dat hij het spook naar huis wilde aansteken.” “Het spook – dat waren wij, Ilse en ik, we waren stilletjes naar boven geslopen en hadden kastanjes over de vloerplank gerold.” “Ik hoorde het als eerste, ik was wijdbeens van opwinding. ‘Manfred’ riep ik, ‘Manfred! Hij sliep vast. Uiteindelijk werd hij wakker en hoorde ik hem rechtop gaan zitten in bed.” “De rest kan ik beter vertellen, want het ging ons om de huid. Hij kwam in één sprong uit bed en rende met een zwaaiende knuppel op ons af. Ik moest snel het licht aandoen, anders waren we geslagen.” “Manfred was toen veertien.” “Nee, dertien.” Lothar lacht hartelijk. De volgende dag bracht ik hem terug naar het spoor…”

    Comments (0)

    Geef een reactie

    Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Back To Top