MvR schrijft zijn moeder

    Event ID: 325

    Categorieën:

    MvR correspondentie
    Duits
    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

    18 september 1916

    50.093384977697, 2.985756661265112
    Near Bertincourt
    Vélu

    Source ID: 10

    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 81

    “…Manfred heeft al een hele tijd niets van zich laten horen. Als de postbode komt, sta je al bij het raam. Er wordt hevig gevochten aan de Somme. Ook in de lucht; Boelcke’s ster steekt overal bovenuit. Wat een geweldige man moet hij zijn, en – Lanfred staat aan zijn zijde! 22 september 1916 Een gedetailleerde brief van Manfred. Jagdstaffel II, 18 september 1916 “Lieve mama! Je zult je wel afgevraagd hebben waarom ik je nog niet geschreven heb. Maar dit is de eerste keer dat ik achter mijn bureau zit en een pen pak. Tot nu toe ben ik de hele tijd bezig geweest. De laatste tijd heb ik met een tijdelijke machine gevlogen, waar ik niet veel mee kon en meestal verloor in luchtgevechten. Gisteren arriveerde eindelijk de kist die voor mij bedoeld was en als hij binnenvliegt zie ik een Engels squadron aan onze kant. – Vlieg erheen – en schiet er een neer. De inzittenden waren een Engelse officier en een onderofficier. Ik was erg trots op mijn invliegen. Natuurlijk kreeg ik de eer voor degene die ik neerschoot. Boelcke is een mysterie voor iedereen, hij schiet er bijna elke keer een neer als hij vliegt. Ik was zelf in de lucht op zijn vierentwintigste, vijfentwintigste, zesentwintigste en zevenentwintigste en nam deel aan de strijd. De strijd aan de Somme is niet wat het voor jullie thuis lijkt. De vijand valt al vier weken lang elke dag aan met een enorme overmacht, vooral in artillerie. Altijd met verse troepen. Onze mensen doen het uitstekend. In de komende dagen zullen we waarschijnlijk toestemming krijgen om ons vliegveld wat verder naar achteren te verplaatsen. Het ziet er allemaal uit als een bewegingsoorlog. Je weet waarschijnlijk dat mijn vriend Schweinichen gevallen is. Ik wilde hem net gaan bezoeken, want hij was erg dicht bij me. Hij is dezelfde dag nog vermoord.” Hans von Schweinichen was Manfreds beste vriend uit het cadettenkorps geweest. Ze hadden de klassen in Wahlstatt en Lichterfelde zij aan zij doorlopen. Bij de inzegening knielden ze samen voor het altaar, en wij ouders zaten ook samen bij deze ceremonie. Manfred kreeg de mooie spreuk mee: “God is het die in u werkt, beide om te willen en te doen naar zijn welbehagen.” Zelfs in Lichterfelde bleven de twee onafscheidelijk. Hun zondagsvakanties in Berlijn brachten ze meestal samen door. Ze slenterden door de musea, de lunchtijd was al lang voorbij, toen Schweinichen zei: “We willen nu eten, ik heb verschrikkelijke honger.” – Manfred is het er niet mee eens: “Ik moet eerst alles zien.” Hans moppert een beetje en draaft weer verder. Na nog een uur zegt hij weer: “Jij, nu hou ik het niet meer uit, mijn maag knort vreselijk.” Manfred antwoordt: “Nou, ga maar eten – maar ik wil hier blijven.” Ze gaan vriendschappelijk uit elkaar en zien elkaar pas weer bij het loket voor de trein naar Lichterfelde. Daarna reizen ze gelukkig en tevreden terug naar het gesticht. Er is geen wanklank in deze vriendschap, ze zou eeuwig duren…”

    Comments (0)

    Geef een reactie

    Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Back To Top